MUZEUM DOM SZEWCA
Muzeum mieści się w zabytkowym, drewnianym budynku mieszkalnym z II poł. XVIII w. Spośród innej zabudowy miasteczka wyróżnia się rzadko już spotykaną drewnianą konstrukcją. Posadowiony na wysokiej podmurówce kamiennej, szczytem do placu, przy którym jest usytuowany, różni się od innych także kształtem i proporcjami, określonymi przez kryty gontem, wysmukły dach stanowiący 2/3 wysokości budowli. Przebudowany w XIX w. dom poddany został w latach 1982-1984 pracom konserwatorskim, które przywróciły mu dawny wygląd.
Przedmiotem szczególnego zainteresowania stał się dom po śmierci Feliksa Paździorka w 1955 r. (ostatniego właściciela), który był wybitnym działaczem społecznym i politycznym oraz niestrudzonym bojownikiem o polskość Pszczewa. Podobnie jak jego ojciec Stanisław i brat Ignacy, z zawodu był szewcem. Dlatego dom ten zaczęto nazywać „DOMEM SZEWCA”. Paździorkowie mieszkali tu nieco ponad pół wieku, a historia obiektu liczy ponad trzy stulecia, dlatego używane jest określenie dom mieszczański.
SKLEP SZEWCA
Pierwszym pomieszczeniem muzeum jest sklep szewca, w którym przyjmował on zamówienia, przechowywał naprawione obuwie i sprzedawał gotowe buty uszyte na miarę. W regale zamkniętym szewc przechowywał buty o większej wartości. W dolnej jego części są małe szufladki, w którym znajdowały się różnych rozmiarów okucia do butów. Mistrz miał je poukładane według wielkości i kształtu. Na ścianie wisi portret oraz oryginały szyld szewski Feliksa Paździorka.
SIEŃ
Sień stanowiła pomieszczenie przechodnie łączące izby: mieszkalną, sklep i kuchnię. Są tu też drzwi prowadzące na podwórze. Stąd w sieni znajdują się przedmioty i narzędzia służące do pracy w ogrodzie i na podwórzu: kosa, sierp, wiklinowe kosze, nosidła i drewniane wiadra na wodę czy gliniane garnki. Sień była tez miejscem, w którym gospodyni prała i przechowywała różne produkty.
CZARNA KUCHNIA – XVII w.
Z sieni wchodzi się do „czarnej kuchni”. Kuchnia powstała z powiększenia dolnej części komina butelkowego, zwanego także sztagowym lub szlagowym. Komin powstał z komina wolnostojącego, którego rozszerzony u dołu trzon o ścianach pochyłych tworzy małe zamknięte pomieszczenie o powie- rzchni ok. 9 m2. W „czarnej kuchni” znajdują się dwa piece: do pieczenia chleba i do gotowania. Znajdują się tu dwa wyloty dymne kominów zainstalowanych z boków dwóch izb mieszkalnych. Wychodzący swobodnie dym pokrywał ściany kuchni grubą warstwą sadzy i wędził zawieszone na górnych belkach pęta kiełbasy i połacie słoniny.
Należy zwrócić uwagę na sprzęty znajdujące się w kuchni: kierzynkę, deskę do odciskania twarogu, kaponki (niecki), wagę bezmian, mątewki (firlejki), szkopek drewniany do udoju i trójnóg do stawiania garnków.
SALA EKSPOZYCYJNA
Następna izba to sala ekspozycyjna. Kiedyś była pomie- szczeniem mieszkalnym, obecnie jest w niej nowa wystawa pt. „Pszczew. Małe miasteczko, wiele kultur”. Warto zwrócić uwagę na drewniany strop belkowy zdobiony podwójnymi rowkami i rozetą centralną. Celem niniejszej wystawy jest przedstawienie dziejów miejscowości przez pryzmat historii społecznej, ukazując procesy tworzenia się społeczności Pszczewa. Ukazana została specyfika pszczewskiej długiej drogi do niepodległości. Wystawa postała dzięki dofinansowaniu Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego w ramach Programu "Wspieranie działań muzealnych" w roku 2019.
Do 1945 roku było to małe pograniczne miasteczko będące w granicach Niemiec, zamieszkane przez Polaków Niemców i Żydów, z trzema świątyniami i kilkoma wyznaniowymi cmentarzami. Po zakończeniu II wojny światowej i wysiedleniach Niemców napłynęła duża grupa osadników z Wielkopolski i Polski centralnej, przesiedleńcy z dawnych Kresów Rzeczypospolitej, Łemkowie, Ukraińcy. Bogactwo kultur, tradycji i religii przedstawiono koncentrując tematykę wystawy wokół makiet trzech świątyń: katolickiej, protestanckiej i żydowskiej.
Dodatkową atrakcją jest kiosk interaktywny, w którym znajdą Państwo prezentację dotyczącą historii Pszczewa oraz legendy pszczewskie w wersji audio.
WARSZTAT SZEWSKI
Szewc urządził swój warsztat, w tzw. komorze – było to pomieszczenie przeznaczone na skład odzieży, sprzętu i żywności. Charakterystyczny kształt tego pomieszczenia – długi i wąski. Aby powstał but, szewc musiał najpierw przygotować odpowiedni kawałek skóry, potem dobrać odpowiednie kopyto, czyli formę, a następnie przymocować ćwiekami skórę do formy. Potem wykrawał wierzch buta i zaczynał przygotowywać podeszwę, którą także musiał „przyćwiekować”, a potem wraz ze skórą owinął ją naokoło specjalnym pasem. Następną czynnością było obszycie przygotowanego fasonu. Potem robił obcasy i dopracowywał pozostałe szczegóły. Maszyny, z których korzystał to: maszyna do szycia cholewek i prasa szewska.
